Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Ξεκίνησα να γράφω χωρίς συγκεκριμένο στόχο αυτό το κείμενο. Έχει προηγηθεί ένα κείμενο – έρευνα πάνω σε μία διασταύρωση της φιλοσοφίας και του σχεδιασμού που ακόμη δεν ολοκληρώθηκε. Είναι προφανές πως με τον σχεδιασμό των χρονοδιαγραμμάτων στο γραπτό λόγο είμαι κάπως αδύναμος, αλλά ας είναι αναγνώστη/αναγνώστρια μου, θα δώσω λίγο χώρο στην αναβλητικότητα και το […]
Προσωπικά, δεν βάζω σχεδόν ποτέ στόχους όταν ξεκινάει ο καινούργιος χρόνος. Είναι μια διαδικασία που κάνω στα γενέθλια μου. Για μένα τότε ολοκληρώνεται ένας χρόνος στην ζωή μου και ξεκινάει ο επόμενος. Πολύς κόσμος όμως, το κάνει στην αλλαγή του χρόνου αυτό. Κι επειδή σαν άνθρωπος, με ενδιαφέρει συνέχεια να βάζω καινούργιους στόχους, να εξελίσσομαι […]
Σ’ αγάπησα και δεν αλλάζει. Και ας ήθελα να σε δω, και ας ήθελες να με δεις. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι ο χρόνος που μας αφιερώθηκε, μας έκανε σημαντικούς. Κινούμαστε με ασφάλεια, ότι δεν θα πληγωθούμε, και ας μην προσπαθήσαμε αρκετά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος θα είναι πάντα εκεί. Και το ξέρεις. Αγάπη είναι όταν […]
Ώρα να νιώσουμε σπίτι… (μια βάση για τις εξορμήσεις) Περιπλανώμενοι οδοιπόροι, με πυξίδα τον έρωτα σε ένα ταξίδι στον κόσμο. Γύρω μας γκρεμίζεται η πλάση, μα εμείς ταξιδευτές ταυτόχρονα, πλάστες και κτίστες… και δε μας νοιάζει. Γιατί εσύ κι εγώ μικροί δημιουργοί, θα δώσουμε ζωή με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, την αγάπη μας, με ένα […]
Όποιος τιμωρείται, δεν είναι πια εκείνος που έχει κάνει την πράξη. Είναι πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος. είπε κάποτε ο Νίτσε… Σκεφτόμουν έντονα τι σου αξίζει να πάθεις, πώς να τιμωρηθείς για όσα έχω νιώσει, έχω ζήσει, για τις στιγμές που έκλαψα, που μούσκεψε το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα, για την ανάσα μου που κοβόταν […]
Φέτος στα γενέθλιά μου αποφάσισα, ότι τα χρόνια περνούν και ναι μεν δε μου λείπει κάτι αλλά θέλω τόσα πολλά… Θέλω λέω να ζήσω. Και τι θα πει αυτό; Θα πει θέλω να ταξιδέψω τον κόσμο, θέλω να γνωρίσω ανθρώπους, κουλτούρες, να βιώσω νέες εμπειρίες, να ονειρευτώ! Για αυτό και φτιάχτηκε η λίστα. Μην τρομάζεις… […]
Φέτος, τα’ φερε «κάπως» η ζωή (πάντα κάπως τα φέρνει η άτιμη) και αποφάσισα να διεκπεραιώσω την καλοκαιρινή σεζόν σε ένα ξενοδοχείο στην Χαλκιδική. Με την τεράστια προϋπηρεσία μου και την αδιαμφισβήτητα εκλεπτυσμένη επαγγελματική μου πείρα, αποφάσισα να στραφώ σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων και πάνω (σόρρυ, πάλι ξέχασα ότι δεν υπάρχει πιο πάνω… αν βέβαια […]
Χρόνια μου πολλά! Στα πρώτα -άντα συν 1. Γεννήθηκα μια – υποτίθεται – ανοιξιάτικη μέρα, με ένα μέτρο χιόνι, ακουμπισμένο στους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις στέγες και τις ταράτσες των σπιτιών. Χρόνια πολλά, μαμά και μπαμπά! Γιατί μαζί μου γιορτάζετε κι εσείς. Τριάντα ένα χρόνια με αγάπη, λίγο γκρίνια, κανένα καβγαδάκι, γερές αντοχές στα αλλεπάλληλα […]
Ήσουν μπλέξιμο. Το κατάλαβα από τη πρώτη φορά που με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Ήταν ένα μπλέξιμο από αυτά που συνήθως τρέχω να σωθώ, όντως ήδη χιλιοκαμμένη, τσουρουφλισμένη, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Έχοντας βιώσει το ξε-μπλέξιμο με τον άσχημο τρόπο αρκετές φορές. Αυτό το μπέρδεμα, εν ολίγοις, που δημιουργείται πάντα τη χειρότερη […]
Ερωτηματικά πολλά έχω. Αυτή τη φορά περισσότερα από ποτέ. Είναι δυνατόν ή ζω το όνειρο και θα ξυπνήσω; Δε θυμάμαι αν γνώρισα στη ζωή μου ποτέ κάποιον σαν εσένα. Δε θυμάμαι αν μου μίλησε κάποιος για την ελευθερία που ονειρεύομαι και κυνηγώ σα μικρή χίμαιρα. Ποιος είσαι εσύ που τόσο με καταλαβαίνεις, με νιώθεις, μου […]
… αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ Πειράζει που δεν μου φτάνει αυτό που μου δίνεις; Πειράζει που δεν […]
Ήταν ένα μικρό παιδί. Κανονικά μικρό. Δηλαδή, δημοτικό. Ζούσε μια ήσυχη ζωή, «κανονική», πολύ ήσυχη. Όλα κυλούσαν ομαλά, σχεδόν βαρετά. Ώσπου μια μέρα, έβγαλε ένα τεράστιο εξόγκωμα στο σώμα του. Ήταν σε σημείο που φαινόταν, οπότε η αλλαγή ήταν μεγάλη. Ο γιατρός του χωριού, είπε ότι δεν θα φύγει ποτέ. Αλλά δεν πειράζει, δεν είναι […]